Gülistan, Gül Bahçesi Yani

Kitapla ilgilili düşüncelerimi soruyo, ben şok! Ya dedim benim düşüncelerim mi varmış? Bak düşünce de değil he düşünceler! Düşüncelerim… Var mı? Var tabii ama söylesem mi ki dedim. Böyle ulu orta… Söyle abla söyle çekinme kendi cümlelerinle anlat. Ayy bu defa “kendi cümlelerim” bana bi güzel geliyo, ben şekilden şekile giriyom konuşamıyom karşısında.”

Bir çiçekçi kendini arar mı dersiniz?
Kendimizi aramak da sınıfsal mıdır yoksa?
Peki diyelim aradı, bulabilir mi?
Belki bulabilir…
Ama profesörün dediği gibi, bir ömür sürebilir de.

O zaman insan ne yapmalı?
İşi gücü bırakıp kendini mi aramalı?
Aramaya nereden başlamalı?
Gülistan bir yandan bütün bunları düşünüyor,
bir yandan da “kim bulmuş ki ben kaybedeyim?” diyor.

Kendini ararken, gerçekle hayalin birbirine karıştığı bir dünyanın içinde buluyor kendini.
Karışıyor da karışıyor kafası. Şimdi bütün bunların içinden çık çıkabilirsen Gülistan!

Gülistan, modern meddah anlatısıyla aktarılan bir arayış hikâyesi.