Korkuyu Beklerken

"Kocaman şehir. (Ama allahın belası gizemli mektup seni bulur.)
Dışarıda köpekler hırlıyor. Mahallenin köpekleri. (Seni artık sevmiyorlar.)
Açıkça tehdit ediliyorum. (Seni kim niye tehdit etsin?)
Ubor-Metenga tarikatı mektuplarında evden çıkmanız yasak diyor. (Dillerini bile anlamıyorsun.)
Dışarı adımımı bile atmayacağım. (Doğru insanı seçmişler.)
Açım, telefonum yok, bir başınayım. (Ben varım ya. Bir de tarikat.)"
Her gün aynı anahtarla girdiğimiz evimiz yok.
Sözüne güvendiğimiz arkadaşlarımız yok.
Sırtımızı yasladığımız günlük hayatımızın konforu yok.
Her şeyin akıl yoluyla çözülebileceğine dair bir inancımız yok.
Korkuyoruz. Korktukça korkuyu bekliyoruz.
Bu kadar korkunca korkunun ta kendisi olmamak mümkün mü?
"Köpekler hırlıyor.
(Sen hırlıyorsun.)"